O ¶νθρωπος Που Γελά

Aπό την «πανούκλα στο Λονδίνο», την τελευταία φορά που εμφανίσθηκε σε τέτοια έκταση ο «κόκκινος θάνατος», περί τον 17ον αιώνα, μόνον σποραδικά έχει εμφανισθεί έκτοτε η μαύρη πανώλης

σε μαζική κλίμακα (όπως την εποχή του ναζισμού), συνήθως βαράει σε πιο ολιγομελή τάργκετ γκρουπς με εμφανή συμπτώματα στον εγκεφαλικό τους φλοιό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ασθένεια δεν υποβόσκει

σε ευρύτερα στρώματα, που, όμως, δεν παρουσιάζουν εμφανή τα συμπτώματα, παρεκτός αν τα καλέσει η ιστορία. Φερ’ ειπείν:
Oι αρουραίοι ζουν στους υπονόμους και τους εφιάλτες των αλκοολικών. Tο ίδιο και η πανούκλα: υπάρχει πράγματι και υπάρχει εν δυνάμει.
H πανούκλα της εποχής μας, ας πούμε, θα μπορούσε να θεωρηθεί ο σχετικισμός· δηλαδή ότι η αλήθεια του καθενός μπορεί να είναι η όντως αλήθεια, ανεξαρτήτως των αποδείξεων.
Oύτω πως προκύπτει ο μεταμοντερνισμός. H σχετικότητά του επιτρέπει (ή και υπαγορεύει) το πολιτικώς ορθό να είναι η «αλήθεια» της εξουσίας και ο κυνισμός η «αλήθεια» των υπηκόων της. Aνάμεσα σ’ αυτές τις δύο αλήθειες συνθλίβεται η ελευθερία, διότι η εκάστοτε ανάγκη που θέλει να υπηρετήσει δεν ενδιαφέρει κανέναν. H ανικανότης να αντιληφθούμε τις πραγματικές ανάγκες της εποχής (λόγου χάριν το πρόβλημα του νερού στον πλανήτη) συνιστά τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια που μας δέρνει σε μια πολύ χαρακτηριστική της μορφή της προειρημένης πανούκλας των φιλήσυχων.

Aντιθέτως, αντιλαμβανόμεθα πλήρως τις διαφημίσεις - όπως εκείνην που ο μάγκας ξεγεννάει την κότα κι αποκτάει κο-κο-κο αυγά κολόμπους, ή το ευχέλαιον του Aγίου Πειραιώς Kαλλίνικου στο Kαραϊσκάκη να σκοράρει ο Πηλιογούσης, κλωτσά

κι εκατομμύριο, 4.000 παιδιά την ημέρα, 1,6 εκατομμύρια παιδιά τον χρόνο πεθαίνουν από μολυσμένα ύδατα

κι εμείς,
τα παιδιά μιας θύελλας μες στο μυαλό μας κάποτε, τώρα καταναλώνουμε ¶ννα Διαμαντοπούλου, Γιακουμάτο, DVD εφημερίδων και Aνδρέα Aνδριανόπουλο, τον άνθρωπο που δήλωνε το 1993 ότι «ο ελεύθερος ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές στα καύσιμα» - να γελάνε δηλαδή και τα ρεζερβουάρ, απ’ τα 21 δολλάρια το βαρέλι έχει φθάσει αισίως τα 56 με δύο-τρεις πολέμους στο ενεργητικό της ανόδου του
και εμάς, ένα διαρκές έλλειμμα που μεγαλώνει,
να μας μετράει διαρκώς η δημιουργική λογιστική και πότε να μας βρίσκει 6,1% ράβδους εν γωνία που όταν βρέχει γίνονται ομπρέλες, και πότε 1,5%, που όμως θα γίνει 3,5%, αν δεν γίνει 5,3% σ’ αυτό το εφιαλτικό λούνα παρκ όπου

λέω να αγοράζω πια κινέζικες γελοιογραφίες, είναι φθηνότερες.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια να αρνούμεθα στον Kεντέρη να μας χαρίσει ακόμα ένα χρυσό· να ανοίξω το στόμα μου να μου το βάλει μέσα σαν όστια η Θάνου, θέλω δεν θέλω, να μου μπει το τιμημένο σαν μια κρυφή κάμερα στο παχύ έντερο να δει τι έχω μέσα
και με τρώει ο κώλος μου να μην μπορώ να κάτσω και να ακούσω ήσυχος έως θανάτου Pέμο, Bαγγέλη Bενιζέλο - κωδικό Nτα Bίντσι και Kοέλιο, Pουβά και Zαχαράτο - όχι άλλο λάσπηηη, όχι άλλο κάρβουνοοο, όχι άλλη μπίχλααα, ξύπνα,

αγόρι μου! ξύπνα, μωρό μου! όνειρο είναι, όνειρο κακό είναι και πάει!
Aνοίγω το ένα μάτι (πάντα μισές δουλειές κάνουμε) και με τ’ άλλο, το κλειστό, τα βλέπω όλα ρόδινα. Δεν βλέπω το κωπηλατοδρόμιο του Mαραθώνα να ποτίζει βρωμόνερα και ψόφια βατράχια τα μπετά της πλατείας Oμονοίας.
Όχι, ο εφιάλτης της Περσεφόνης έχει εξαφανισθεί και τα παιδάκια στις πλατείες ακούνε ιστορίες του Xατζιδάκι, παίζουν με κάτι μηχανικές κατασκευές του Γκάτσου που απελευθερώνουν ποιήματα

ζωγραφιστά· μούσες και μικρούς έρωτες που δεν ντρέπονται να προσευχηθούν στις καμπάνες του Kουασιμόδου υπέρ ανάστασης νεκρών - μπας και ξαναπιάσουμε κουβέντα με τον Xριστό και τον Tσάρλυ Tσάπλιν, ξύπνα, μαλάκα, το ανοιχτό μου μάτι με ξυπνάει!
Ξυπνάω. Ξυπνάω με την ελπίδα ότι κάποτε θα θεωρηθώ και ’γω ξύπνιος...